ID: 23297
Advertentie ID: #23297 is toegevoegd aan uw verlanglijst.
Gezocht beenmergdonor, beenmerg gegeven 1992/1995 AZL (ULMC)
Geen aanbiedingen geplaatst
Omschrijving
Ik zoek DE beenmergdonor, die in 1992 beenmerg heeft gedoneerd aan mijn toen nog jonge man.
Hoogstwaarschijnlijk een man, maar dat weet ik niet zeker, maar we dachten ooit de naam Leo te hebben gelezen in mijn man zijn dossier. (Een verpleegkundige op de poli heette ook Leo hoorden we later)
Mijn man heeft het beenmerg in april van 1992 ontvangen, maar in de voorbereiding van het beenmerg en de behandeling is iets mis gegaan. De Leucemie Kwam snel terug.
Op 24 november 1994 heeft mijn man T-cellen van de donor ontvangen (Buffycoat) en in februari 1995 opnieuw beenmerg.
Misschien heeft de donor 1 keer gedoneerd en heeft men extra beenmerg ingevroren voor de Buffycoat en de 2e transplantatie in 1995 of meerdere keren gedoneerd, dat weet ik niet.
Deze geweldige beenmergdonor was bereid om voor, een voor hem/haar, onbekende persoon allerlei testen, en pijnlijke behandelingen te ondergaan en beenmerg af te staan aan een onbekende, die zonder dit beenmerg zeker zou sterven.
Via de coördinator van de afdeling en de beenmerg donorbank te Leiden hadden we gehoord, dat we een jaar na de beenmergtransplantatie een brief mochten sturen naar de onverwante donor, maar wel via hen. Zij gingen eerst de brief lezen en zouden het daarna doorsturen.
Als het brief contact goed zou verlopen, met wederzijds goedvinden, zouden we eventueel adressen mogen uitwisselen en hoefden we geen brief meer bij de donorbank af te geven.
Na een jaar heb ik een brief geschreven voor de donor, maar toen ik het af wou geven voor verzending via de donorbank in Leiden, kreeg ik een snauwerige vraag van een akelige dame "hoe komt u er bij, dat doen we zeker niet" en ik kon zonder uitleg gaan, met mijn brief. Helemaal overdonderd.
Tja, waar moet je zoeken?
Ooit zelfs Hennie Huisman geschreven voor de Surprise show, terwijl we eigenlijk nooit op tv zouden willen. Zo graag wilde ik onze lifesaver bedanken en hem/haar vertellen dat zijn/haar beenmerg goed zijn werk deed.
Mijn man zag zijn jong kindje opgroeien die dankzij de donor een papa heeft.
Ik hoefde geen begrafenis regelen van mijn jonge man maar kreeg hem in 1995 bijna gezond thuis.
De drang om deze donor te kunnen bedanken was en is nog steeds zeer groot.
Mijn man weet dit niet. Hij wordt door pijnen en moeheid etc er dagelijks aan herinner d dat hij ooit erg ziek was en vanaf zijn 22e vocht tegen zijn zeldzame Leucemie.
Maar erover praten kan hij nog steeds niet. Een hel was het, jarenlang de onzekerheid, de behandelingen en de 2 beenmergtransplantaties, ver weg van huis lange tijd.
Dankzij deze onbaatzuchtige donor, konden we deze hel afsluiten en ging de hemel open.
Mocht U of iemand die u kent/kende in maart/april 1992 beenmergdonor zijn geweest, aub stuur via MP een mail.
Contact hoeft niet hoor, mag gewoon via MP, maar ik zou zo graag diegene willen vertellen wat hij/zij voor ons betekend heeft en nog steeds betekent.
Onze zoektocht naar een geschikte donor begon in 1990.
Tussen 1990 en 1992 is de donor gevonden in Nederland is ons toen verteld.
Mijn man heeft de beenmergtransplantaties in het toen nog AZL gehad, maar de donor heeft hoogstwaarschijnlijk zijn beenmerg afgestaan in een ander ziekenhuis.
3 dagen opname voor de donor, pijnlijke beenmerg puncties, veel beenmerg gegeven en zich erg beurs en slap gevoeld en dat voor een wildvreemde, hoe byzonder.
Hartelijke groet,
van een zeer gelukkige vrouw en haar kind van hun toen nog zo zieke geliefde en jonge man en papa.
Hoogstwaarschijnlijk een man, maar dat weet ik niet zeker, maar we dachten ooit de naam Leo te hebben gelezen in mijn man zijn dossier. (Een verpleegkundige op de poli heette ook Leo hoorden we later)
Mijn man heeft het beenmerg in april van 1992 ontvangen, maar in de voorbereiding van het beenmerg en de behandeling is iets mis gegaan. De Leucemie Kwam snel terug.
Op 24 november 1994 heeft mijn man T-cellen van de donor ontvangen (Buffycoat) en in februari 1995 opnieuw beenmerg.
Misschien heeft de donor 1 keer gedoneerd en heeft men extra beenmerg ingevroren voor de Buffycoat en de 2e transplantatie in 1995 of meerdere keren gedoneerd, dat weet ik niet.
Deze geweldige beenmergdonor was bereid om voor, een voor hem/haar, onbekende persoon allerlei testen, en pijnlijke behandelingen te ondergaan en beenmerg af te staan aan een onbekende, die zonder dit beenmerg zeker zou sterven.
Via de coördinator van de afdeling en de beenmerg donorbank te Leiden hadden we gehoord, dat we een jaar na de beenmergtransplantatie een brief mochten sturen naar de onverwante donor, maar wel via hen. Zij gingen eerst de brief lezen en zouden het daarna doorsturen.
Als het brief contact goed zou verlopen, met wederzijds goedvinden, zouden we eventueel adressen mogen uitwisselen en hoefden we geen brief meer bij de donorbank af te geven.
Na een jaar heb ik een brief geschreven voor de donor, maar toen ik het af wou geven voor verzending via de donorbank in Leiden, kreeg ik een snauwerige vraag van een akelige dame "hoe komt u er bij, dat doen we zeker niet" en ik kon zonder uitleg gaan, met mijn brief. Helemaal overdonderd.
Tja, waar moet je zoeken?
Ooit zelfs Hennie Huisman geschreven voor de Surprise show, terwijl we eigenlijk nooit op tv zouden willen. Zo graag wilde ik onze lifesaver bedanken en hem/haar vertellen dat zijn/haar beenmerg goed zijn werk deed.
Mijn man zag zijn jong kindje opgroeien die dankzij de donor een papa heeft.
Ik hoefde geen begrafenis regelen van mijn jonge man maar kreeg hem in 1995 bijna gezond thuis.
De drang om deze donor te kunnen bedanken was en is nog steeds zeer groot.
Mijn man weet dit niet. Hij wordt door pijnen en moeheid etc er dagelijks aan herinner d dat hij ooit erg ziek was en vanaf zijn 22e vocht tegen zijn zeldzame Leucemie.
Maar erover praten kan hij nog steeds niet. Een hel was het, jarenlang de onzekerheid, de behandelingen en de 2 beenmergtransplantaties, ver weg van huis lange tijd.
Dankzij deze onbaatzuchtige donor, konden we deze hel afsluiten en ging de hemel open.
Mocht U of iemand die u kent/kende in maart/april 1992 beenmergdonor zijn geweest, aub stuur via MP een mail.
Contact hoeft niet hoor, mag gewoon via MP, maar ik zou zo graag diegene willen vertellen wat hij/zij voor ons betekend heeft en nog steeds betekent.
Onze zoektocht naar een geschikte donor begon in 1990.
Tussen 1990 en 1992 is de donor gevonden in Nederland is ons toen verteld.
Mijn man heeft de beenmergtransplantaties in het toen nog AZL gehad, maar de donor heeft hoogstwaarschijnlijk zijn beenmerg afgestaan in een ander ziekenhuis.
3 dagen opname voor de donor, pijnlijke beenmerg puncties, veel beenmerg gegeven en zich erg beurs en slap gevoeld en dat voor een wildvreemde, hoe byzonder.
Hartelijke groet,
van een zeer gelukkige vrouw en haar kind van hun toen nog zo zieke geliefde en jonge man en papa.